Çocukları Küçük Kurşunla Öldürürler Değil Mi Anne?

Ben bu sözü hiç unutamadım… her defasında bu sözlerin tesiri altında kalıp hıçkırıklara boğuldum. Empati yapar ya hani insan, yapamadım. Yerine koyamadım. Kendi evlatlarımı düşündüm, çaresizliği düşündüm… o annenin, babanın yerine kendimi koyamadım. Ne zaman denesem mutlaka bir kaçış yolu buldu bilincim… bu sözün şahsımda derin yaralar açtığının farkındayım.

Savaşa, ölüme hep karşıyım ve karşı durmalıyım diyorum. Ama bir çocuğun bu kadar anlamlı, bu kadar derin ve bir o kadar da kabulleniş biçimi ve bir annenin/babanın bu söze maruz kalmış olması içimde dinmeyen ateşin harlı olmasına neden oluyor. Belki de intikam ateşiyle yanım tutuşuyorum. Ama bu intikam kadınlarla, çocuklarla ilgili değil, olamaz… kalleşçe değil mertçe!!!

Duydum ki, 1992 yılında ermenistanın şerefsiz, haysiyetsiz milisleri tarafından çocuk, genç, yaşlı, kadın demeden yapılan katliamın bizdeki ateşi hala sönmemişken yine ermenistan milisleri tarafından Azerbaycan’lı canlarımızı, dostlarımıza, gardaşlarımıza saldırı düzenlemiş…

Her şerde bir hayır vardır. Bizler her şartta Azerbaycanlı gardaşlarımızın yanındayız. Dün yaptıkları hocalı katliamını, soykırımını, şerefsizliklerine unutmadık. Hunharca katledilen canlarımızı, kadınlarımızı, yaşlılarımızı, çocuklarımızı unutmadık. Azerbaycan Lideri İlham ALİYEV’in savaş hali kararı almasını haklı buluyor ve bilahare Azerbaycanlı canlarımızın, dostlarımızın ve gardaşlarımızın haklı davalarında her zaman yanında olacağız.

Hocalı katliamının yüreğimizdeki acısını ve ateşini elbette söndürmemiz mümkün değil ama bi denemek lazım! Neden Olmasın!